آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم .......
آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

دگر آنکه نگشود دفتر احساس ، توئی
آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم....

 
 آنکه کافر به دل مومن من بود توئی
 آنکه هر شعر تو را ،معجزه انگاشت منم.....
 

آنکه بر سینه ی من ،خنجر غم کوفت توئی
او که قامت به قد تیر بر افراشت منم.....

 
 او که در باغ غزل گشت و خرامید توئی
 او که یک بوته در این باغچه نگذاشت منم...,